Verdwenen bronnen of bronherinneringen

Het water van deze bron heeft altijd al een aantrekkingskracht gehad op mensen. Zeker kinderen waren in de jaren ‘30 van de 20e eeuw nieuwsgierig naar het denderende geluid dat van de Grote Burre afkomstig was. De ouders jaagden hun kinderen schrik aan zodat ze wegbleven van deze bron. Wanneer deze kinderen vele jaren later als volwassen mensen te voet of met de fiets zich naar of van Leuven verplaatsten, passeerden ze het donkere gebied van het Struikenbos. Eens de Grote Burre voorbij, was er meer beweging en stonden er woningen langs de weg. "Eens de Grote Burre voorbij, dan zijn we gered" speelde ook nog toen, jaren na hun kindertijd, in de hoofden. "Het brullende geluid is afkomstig van de geest van de Grote Burre" vertelden ouders aan hun kinderen. Het was een gevaarlijke zone, waar wel eens ongevallen of overvallen gebeurden. De mensen hadden daar schrik. Er was ook een omheining rond de bronput gezet om er niet in te vallen.  De Grote Burre (de grote bron) was erg belangrijk als waterbron in de hele streek, niet alleen voor drinkwater, het water werd ook gebruikt voor de dieren op de boerderijen. Het hele jaar door was er water te vinden. Vrieskou of zomerse droogte hadden geen invloed op het debiet. Het water werd ook gebruikt om kledij te wassen. Waar de Grote Burre vandaag onder de N253 doorloopt, stroomt het water in de Langerodevijver. 

Bronverhaal van Jules Vanderveken (°1921-2024), inwoner van Neerijse